Ergens in een Ted-Talk hoorde ik de stelling: “Wat verwachten wij van het leven- versus- wat verwacht het leven van ons”? Dat heeft me aan het filosoferen gezet met het onderstaande verhaal als resultaat.
Wat verwacht ik van het leven
Alles wat ik geloof en voor waar aanneem bepaalt mijn verwachtingen. Wat ik van het leven verwacht ligt opgeslagen in mijn overtuigingensysteem. Gevoed door mijn sociale achtergrond en persoonlijke geschiedenis is mijn beeld van de wereld gegroeid en zo ook mijn verwachtingen. Projecties van overtuigingen vooruitgeschoven in de toekomst, en meestal onbewust geworden door de tijd heen. Het zijn juist die onbewuste overtuigingen die me nooit teleurstellen, en tegen beter weten in verwachtingen in gang zetten dat gebeurtenissen altijd zo zullen blijven gaan. Het gaat net weer niet zoals ik hoopte of het liep net weer goed af, zonder te beseffen hoe.
De kracht van de illusie beweegt ons
Zijn verwachtingen een illusie? Zijn overtuigingen een illusie? Ze zetten me wel in beweging, of juist niet, of niet meer, ik heb het opgegeven. Doorgaan op een pad wat, onbewust, vastligt en vast blijft liggen als ik er niet uit ontwaak. Wakker worden uit de illusie. Wakker worden uit de verwachtingen van het leven. Op het moment dat ik me daarvan bewust word, begint het pas. Dan sta ik, wakker geworden, plotsklaps in het heden. Dan moet ik de ui afpellen. De lagen van mijn illusies blootleggen om te ontdekken wat ik daar tegenkom. Een ontluisterend en louterend proces waarbij je even niet alle antwoorden op je vragen hebt. Als illusies bewust zijn geworden komt er een andere vraag in me op. Wat verwacht het leven van mij!
Wat verwacht het leven van mij
Mag het leven iets van mij verwachten? Is het leven er dan niet voor mij?
Die verwachting dat het leven er voor mij zou zijn, is misschien wel de grootste illusie. Het leven ‘IS’. Het is als de natuur, het ontvangt wat het krijgt aangeboden en heeft in die zin geen vooraf afgesproken verwachtingen. Ik heb vele verwachtingen. Geprojecteerde overtuigingen die geïnstalleerd zijn tijdens mijn opvoeding, van belangrijke mensen en gebeurtenissen in mijn leven. Bingo!
Laten we het omdraaien! Wat zòu het leven van mij mogen verwachten?
Een bijdrage misschien? Dat ik iets te bieden heb. Laat zien wie ik ben, met mijn talenten en mogelijkheden. Mijn uniekheid.
Kan ik geloven dat ik Uniek ben? Want ook al is de universele overtuiging dat iedereen uniek is, kan ik het geloven over mezelf? Veel anderen zijn uniek. Ik niet. Nee, dat durf ik niet. Anders zijn is eng. Dan kan ik helemaal alleen komen te staan en dat is een eenzame plek. Dat is eng. Een buitenstaander worden, ben ik bereid om dat te riskeren? Mijn zorgvuldig opgebouwde beeld over mezelf in de waagschaal zetten? Oei! Dat voelt glibberig en daar houdt mijn ego helemaal niet van. Het streeft juist controle na.
De dominantie van het ego
De grap is dat mijn ego bang is om alleen te komen staan. De uitdaging is om die dominantie van mijn ego terug te dringen. Dat het zich comfortabel leert voelen om een rol te spelen op de achtergrond. Maar dat is nieuw. Om te ondersteunen in plaats van het hoogste woord te voeren met geconditioneerde meningen, conclusies en overtuigingen van weleer. Helaas heeft die conditionering wel grotendeels mijn persoonlijkheid gevormd en het ego is het beeld dat ik aan de wereld laat zien, wat ik van mezelf denk. Dat is kwetsbaar en privé, en dat houd ik liever verborgen. Maar ook een kwetsbaar ego maakt de dienst uit, niet alleen de haantjes de voorste.
Niet bang zijn iets te verliezen is mijn belangrijkste ontdekking. En dat mijn ego gezond en sterk moet zijn om mijn uniekheid met vertrouwen aan te bieden aan het leven en aan de wereld. Dat is wat het leven van mij mag verwachten!
Unieke zelf & conditioneerde zelf
Een onbevreesd, waar & uniek zelf en een voorzichtig, vaak angstig zelf in mij dat bang is iets te verliezen. Twee hoofden op hetzelfde kussen. Het is een uitdaging om mijn eigen liedje te zingen. Zodra ik het doe en het onbevreesd laat horen, voel ik dat het klopt en dat wordt opgepakt door de omgeving. Inmiddels snap ik hoe het werkt maar dat is geen garantie. Want het interne dialoog in mezelf stelt zich toch de vraag hoe het door de buitenwereld zal worden ontvangen.
